چند روزه دارم با خودم کلنجار میرم که احساس خودمو نسبت به اينکه سال ۲۰۰۵ زندگيم چجوری بوده ارزیابی کنم اما همش دور سر خودم گیج میخورم . از طرفی فکر میکنم اگه پارسال اینموقع ۵ تا vision یا هدف بزرگ تو زندگیم داشتم امسال به ۳ تای اونها رسیدم خوب این یعنی یه موفقیت بزرگ . چون من به ۳ تا از ۵ تا آرزوهای بزرگ زندگیم در عرض یک سال رسیدم . اما از طرفی رسیدن به اونها اونقدر سخت و جانفرسا بوده که با یادآوریشون اشک تو چشام جمع میشه و بغض راه گلومو میبنده و نمیذاره لذت داشتن اون چیزا رو حس کنم . اینکه به هدفت برسی خیلی مهمه اما من امسال تجربه کردم که چجوری رسیدنش هم خیلی خیلی مهمه . آره من بالاخره فاتح شدم و خود را به ثبت رساندم اما ديگه اون آدم سال قبل نيستم. الان يه موجود شکننده شدم . الان شبها با ترس و استرس ميرم تو تختم و روزها هراسناک از خواب پا ميشم . الان هروقت موبايلم زنگ ميخوره تا تلفن رو جواب بدم دلم هری (حری؟) ميريزه پايين . الان ديگه اگه کسی بهم ميگه سلام مثل قبلنا نميتونم لبخند بزنم و بگم سلام . اولين فکری که به ذهنم ميرسه اينه که چرا بهم سلام داد ؟ ميخواد دون بپاشه ؟ جاسوسه ؟ فضوله ؟ چيه ؟ کيه ؟ الانا وقتی ميخوام ايميلمو چک کنم می ترسم خیلی می ترسم که اسم فرستنده هارو چک کنم . شايد اسم کسايی رو ببينم که پشتم بلرزه . حالا دیگه وقتی یه دوست بهم پیغام میده که میخواد منو ببینه اونقدر با خودم فکر میکنم که ببینمش یا نبینمش ؟ دوسته یا دشمنه ؟ اگه دیدمش چی بگم و چی نگم که دیگه دیدن یا ندیدنش لطفی نداره . الان ديگه حتی مثلا اگه ميرم لباسمو از خشک شويی بگيرم ببينم خشک شويی بسته است همونجا ميشينمو گريه ميکنم . خودم متوجه تمام اين ضعفها در درون خودم شده بودم و ميدونستم که بايد دير يا زود بايد يه فکری به حال خودم بکنم. اما با اومدن مامانم به اينجا و ديدن اين حالتهای عجيب و غريب من و اينکه با بغض بهم گفت که متاسفه که ميبينه من ديگه اون دختر مغرور و با اعتماد به نفس و مدبر ( کلمه ای که مامانم دقيقا به کار برد !) نيستم . اينکه بهم گفت که خيلی ناراحته که ميبينه من « فرو ريختم » ! آره من فرو ريختم چون نخواستم که دیگران منو از پا در بیارن. هرچی بهم گذشت در درون خودم گذشت . آره من ضعيف شدم چون با يه لشکر آدم قدرتمند جنگيدم و برنده اين جنگ من بودم . آره ضعيف شدم چون يه تنه و تنها تمام خطر ها رو به جون خريدم و نذاشتم که ابزار دست بشم . الانم ميبينم که همه از بيرون برام به به و چه چه ميکنن و هورا ميکشن و بهم تبريک ميگن به خاطر شخصيت قويم . به خاطر ثابت قدم بودنم . به خاطر متعهد بودنم و به خاطر خيلی چيزای ديگه اما تو درونم آشوبی به پاست . خسته ام تشويش دارم . بغض دارم . تلخم . هيچی برام مزه نداره . منی که هميشه تصميم گيرنده خودم و خانوادم و تمام دوست و آشنا ها بودم حالا از حل کوچيکترين مساله زندگی خودم هم عاجزم . تو محل کارم برای نوشتن يه نامه کوچيک نيم خطی ۱۰ بار اين پا و اون پا ميکنم . يه ايميل ميخوام بفرستم همش تایپ ميکنم و پاک ميکنم . يه عالمه موضوع مهم و جذاب و بحث برانگيز هست که دلم ميخواد تو وبلاگم بنويسم و راجع بهشون بحث کنم اما حتی اينجا هم که کسی منو نميشناسه به همون درد ترسو بودن و بی اطمينانی دچار شدم . لعنت به اون کسايی که اين بلا ها رو به سرم آوردن . لعنت به همه عاليجنابان کثيف و محقر که با افکار پليدشون با روح و روان آدمها بازی ميکنن. . . ترديد دارم اگه هميشه موفقيتها و فاتح شدنها با اينهمه زجر همراه باشه من حالا حالا ها بازم بخوام که به خواستهای ديگه ای برسم . معنی خيلی چيزا برام فرق کرده . مزه خيلی چيزا برام عوض شده . دلم ميخواد ديگه عوض اينکه همش از بقيه بشنوم مرسی از اينکه من چقدر براشون خوب و مهربون بودم خودم هم بتونم به يه کسايی بگم مرسی از اينکه برای من خوب و مهربون بودن . دلم میخواست امشب که دارم میرم کریسمس پارتی خوشحال بودم و قهقهه میزدم نه اینکه بغض داشته باشم و ندونم که چمه . یعنی بدونم چمه اما چاره ای براش نداشته باشم . خيلی چيزای ديگه هم دلم ميخواد اما اصلا ولش کن ... فکر کنم پراکندگی نوشته هام به اندازه کافی نشون دهنده درون مشوشم هست.