بچه که هستی يه چيزايی برات ارزش دارن . بزرگتر که ميشی ارزشهات هم با خودت عوض ميشن ، قد ميکشن ، بزرگ ميشن . بعد کسایی رو که دیگه به ارزشهات و مدلت نمیخورن میذاری کنار . در عوض با یه کسای دیگه ای اشنا میشی . یه سری دوست جدید پیدا میکنی. معاشرات عوض میشن . چون خودت عوض شدی.

وقتی بزرگتر ميشی و سرد و گرم و ميچشی و هی ادم ميان تو زندگيت و ميرن ، نارو ميخوری ! نارو ميزنی ! هی بالا و پايين ميبينی . بعد تو طول زمان از بین اينهمه آدمهايی که اومدن و رفتن يه آدمهايی برات ميشن مثل يه کيميا . يه حس خوب . يه دلگرمی . يه دوست خوب که ارزشش با هيچ چيزی قابل سنجش نيست . يه کسی که وقتی باهاش از فرسنگها راه دور حرف ميزنی انگار گرم ميشی . مثل حس خوب خوردن يه قهوه خوشمزه تو هوای سرد پاييزی اين روزاست . . . ديروز صميمی ترين دوستم که اينجا رو هم ميخونه بهم زنگ زده بود کلی با هم گپ زديم . بعد از اینکه با هاش حرف زدم حس کردم اگه بخوام چیزای با ارزش زندگیم رو که الان در حال حاضر دارم اسم ببرم ، یه چیزایی که واقعا جزو ثروتهای زندگیم محسوب میشن یکیش همین دوستمه.

دوستم ميخواست ببينه حالم خوبه ؟ با هم حرف زدیم . به اين نتيجه رسيديم که آره خوبيم . . . جدی هستيم و مصمم ! علاف و آويزون رو هوا نيستيم . ميدونيم از زندگيمون چی ميخواهيم و داريم براش تلاش ميکنيم . حالا يا بهش ميرسيم يا نميرسيم . . . مهم اينه که هنوز از ترس تنهايی خودمون رو نباختيم و تن به چيزايی که بهش اعتقاد نداريم ندادیم . هنوز تنهاييم و داريم تاوان تنهاييمون رو هم پس ميديم اما استانداردهامون رو پايين نياورديم .

دوست خوبم شبت بخير ، الان ميتونم تصورت کنم که تو اتاقت رو تختت دراز کشيدی و داری کتابتو ميخونی . خيلی دوست دارم . . . به اميد ديدار