(به سبک خانوم حنا )


۱- چند روزيه که دو تا ياکريم پشت پنجره اتاق خوابم خونه ساختن . مامانم هميشه ميگه يا کريم برکت و ثروت مياره . ماجرای ياکريم ها رو که بهش گفتم کلی خوشحال شد و گفت مواظب باش پرشون ندی . هر از گاهی براشون غذا و نون ميذارم که گرسنه نمونن . البته خيلی وقتها هم ميشه که چند روزی پیداشون نميشه .



۲- ديشب رفتيم سينما فيلم Inglorious Basterds رو ديديم . اگه نديدين حتما بريد و ببينيد . البته که برای من ايرانی طبعا وقتی از سينما ميام بيرون بعد از ديدن اينجور فيلمها يه ذره غمگين تر از بقيه ام چون از اينجور آدمکشيها و تفتيش عقايد تو کشور خودم زياد خوندم و ديدم .



۳- من دوباره دارم طی يک روند خودجوش پرشينيزيشن یا همون Persianisation رو تجربه ميکنم . کم کم دوباره دارم دوستهای ايرانی ميگيرم و همش سرم تو اخبار ايرانيه و ايندفعه که ايران بودم تمام کتاب شعرهای فارسيم رو آوردم با خودم . شبها که خلوت ميکنم سهراب و فروغ و اخوان ثالث و شاملو و اينها رو دوره ميکنم . . . . . . . . دلايلش زياده که الان حوصله ندارم بنويسم اما حتما يه روز به طو ر مفصل راجع بهش مينويسم .


۴- ديشب تو راديو فردا يه تيکه تصنيف شعر قاصدک رو که همايون شجريان بدون آهنگ به ياد پرويز مشکاتيان خونده رو پخش کرد .... بدجوری خدا بود و من از ديشب واقعا نوستالژيک شدم باز .... لينکش رو ببينيد . مخصوصا از دقیقه ۳ به بعدش ......


http://www.youtube.com/watch?v=g9sk3mEYK8k



برو آنجا که تو را منتظرند .....

قاصدک در دل من همه کورند و کرند......


دست بردار از این دروطن خویش غریب ....




۵- برچسب من الان به قول اليره : حالا بيا منو بغل کن . ........



۶ـ راستی کسی از خانوم حنا خبر داره ؟

از يه سفر چند روزه کوتاه از ايران برگشتم ..... خوب بود که رفتم ، اما دلتنگیهام زیاد بود . چه اون روزهایی که اونجا بودم و چه الان که برگشتم ..... هنوزم برام عصر روز آخری که دارم از خونه میرم فرودگاه پر از بغضه . هنوز وقتی مامان بابم رو بغل میکنم تا بگم خداحافظ بدجوری بغض میکنم .



هوای تهران هم بارونی و دوست داشتنی بود .... آب زرشک خوردن تو بارون خیلی حال داد.





پر از احساس متناقضم . يه ساعتهايی از شبانه روز فکر ميکنم حالم خوبه و زندگی ادامه داره با همه سختيهاش ...... انرژی دارم و مثبتم ... يه ساعتهايی از شبانه روز هم احساس غمگينی و خستگی دارم و تشويش و افسوس ! سی سالگی رو هم رد کرديم اما هنوز ياد نگرفتيم از زندگی اونجوری که بايد لذت ببريم !







شعارهايی که تو تهران شنيدم :



۱) دروغگو ، دروغگو ، ۶۳ درصدت کو ؟



۲) رفته گر ، محمود و ور دار ببر !

شايد بهتر باشه اسم اين وبلاگ رو عوض کنم و بذارم (جايی برای درددل) ...... چون درست وقتايی که خيلی لجم ميگيره از چيزی يا خيلی ناراحت يا خيلی خوشحالم دوست دارم اينجا بنويسم . اين لحظه ها شايد درصد زيادی از لحظه های زندگيم نباشن ...اما درست همين لحظاته که دوست دارم بنويسم و خودمو بريزم بيرون و کامنتهای ديگران رو بخونم ... ديگرانی که من رو نميشناسن يا اگر هم ميشناسن اونقدر بهشون نزديکم که آدرس اينجا رو بهشون دادم .





يه اخلاق خيلی بدی پدر من داشته هميشه که وقتی عصبی ميشه و پشت تلفن کار به بحث ميکشه گوشی رو قطع ميکنه ! من تو اين لحظه ها احساس ميکنم يه کشيده محکم خورده تو صورتم . يه جايی به یه نوشته ای در مورد آداب معاشرت برخوردم که نوشته بود هيچوقت گوشی رو وقتی کسی داره حرف ميزنه قطع نکنين ... اين کار مثل اين ميمونه که زدين در گوش طرف ..... انگليسيش دقيقا اين بود : Never hang up the phone on some one, it's like you slap them on the face



به هر حال مثل اینکه این اخلاق بد به برادرهام هم منتقل شده و در طول این هفته سر یه دعوای مفصل خانوادگی هر سه تای اینها در سه روز مختلف تلفن رو از راه دور رو من قطع کردن .... اونقدر دلم از همشون گرفته الان مخصوصا از پدرم و برادر کوچیکه که فکر میکنم دلم میخواد دیگه تا آخر عمر ریختشون رو نبینم .

امتحان ميکنيم !! الو ، ۱ ...۲...۳.....