خوندن پست اخير هاله به اسم (حسادت) منو ياد تجربه زندگی خودم ميندازه .
اينی که ميگن عشق واقعی عشقيه که سازندست نه مخرب خيلی درسته .
من خودم بفهمی نفهمی دختر حساسی بوده و هستم . که خوب قاعدتا اين حساسيت تبديل به حسادت هم ميشه . چون آدم وقتی کسی رو به عنوان پارتنر خودش انتخاب ميکنه يعنی اينکه اون آدم براش مهمه پس طبيعيه که عکس العملهاش هم براش مهم باشه . اما در مورد رابطه های پراکنده قبلیم یه وقتایی که این حساسیتم تحریک میشد چون آدم مغروری هستم زیاد اهل حرف و دعوا و اینجورچیزا نبودم اما همرو میریختم تو خودم و اعصابی از خودم خورد میکردم که اون سرش نا پیدا ! اما از وقتی تجربه رابطه با کسی رو شروع کردم این حساسیت روز به روز در من کمتر و اعتماد به نفس ناشی از اون روز به روز بیشتر میشه . دلیلشم حدود ۹۰ درصد به خاطر طرف مقابلمه . اون رفتارش اونقدر محترمانه و بی شبهه است که جای هیچ شک و گیر دادنی برای من نمیذاره . من اوایل بعضی وقتا بهش گیر میدادم که چرا به این اونجوری نگاه کردی و ... اما رفتارش اونقدر عادی بود که به من فهموند اگه مثلا به یکی نگاه میکنه دلیلش فقط کنجکاویه یا اینکه مثلا میخواسته ببینه اون زنبل و زیمبویی که به لباس اون خانم آویزونه چیه ؟ من واقعا صداقت رو تو حرفاش فهمیدم و قبول کردم . هرچی که زمان بیشتر میگذره میبینم با اینکه بعضی جاها واقعا مسائلی پیش میاد که من اگه جای اون بودم کلی جوش میاوردم اما اون چقدر آروم و به قول خارجیها کول برخورد میکنه و نمیذاره آب تو دل من تکون بخوره . . ضمنا اينم بگم که من کاملا اينو ميفهمم که اون وقتی با من اينطوری حرف ميزنه نه از سر بخشندگی و بزرگواری و از اين حرفا بلکه واقعا اصلا مدلش همينطوريه

. . .
همين نوع رفتارش باعث شده که منم ديگه اون دختر گير و حساس قبل نيستم. با اعتماد به نفسی که اون بهم داده کاملا احساس آرامش

ميکنم و هيچ مشکليم نيست. نتیجه : در رابطه دو طرفه آدم باید خودش باشه ضمن اینکه محبت . احترام و امنیت رو از طرف مقابلش دریغ نکنه .