امروز ۲۰ ماه جون هست . درست سه ماه از روزی ميگذره که با یک عالمه انرژی و امید تصميم گرفتم رو يه مساله ای کار کنم تا به اون چيزی که ميخوام برسم . خودم فکر ميکنم هر کاري رو که تونستم انجام دادم ....اما از اينجا به بعد ديگه ادامه دادنش حماقته . یعنی اگه انرژیش رو داشتم که ادامه بدم خوب بود ، اما ندارم ! تو اين ۳ ماه همش انتظار بوده و وقت تلف کردن . . . یه چیزهایی هست که خودت به تنهايی نميتونی به اون نتيجه ای که ميخوای برسی. اينم از اونهاست ......با خودم گفته بودم ۳ ماه براش تلاش ميکنم تا ببينم چی ميشه . کاش بتونم از امروز فراموشش کنم .

از وقتی کتاب (دفترچه ممنوع ) رو شروع به خوندن کردم هوس کردم باز هم برای خودم خاطرات روزانه ام رو بنويسم . اين کتاب رو يکی از دوستام تو سفرهای قبلی به ايران بهم هديه داده . داستان در مورد زنی هست که يه روز اتفاقی يه دفترچه خاطرات ميخره و شروع ميکنه به نوشتن روزمرگيش . من خيلی قبلترها به مدت ۶-۷ سال هر روز خاطراتم رو مينوشتم و هروقت يه دفترچه م تموم ميشد اون رو تو هزار تا سوراح سمبه قايم ميکردم . نميدونم يه روز که داشتم کتابهای قديمی رو از تو انباری بر ميداشتم که بريزم دور چی شد که تمام اون دفترچه ها رو هم ريختم دور !!! شايد برای اينکه هيچوقت دلم نميخواد برگردم به گذشته ها و اشتباهاتم رو به ياد بيارم . من از اون دسته از آدمهايی هستم که وقتی ناراحتم يا مشکلی دارم دلم ميخواد اون رو بنويسم تا خالی بشم و يعنی نوشتن سبکم ميکنه . بخاطر همين دفترچه های خاطراتم بيشتر انعکاس لحظه های نه چندان خوب زندگيم بوده . فکر ميکنم وبلاگم هم کما بيش همين حالت رو داره . منصف بخوام نگاه کنم زندگيم آميخته ای از لحظات خوب و بده . مثل هر زندگی ديگه . اما وقتی سرم گرمه و سرخوشم نه وقت نوشتن دارم و نه حسش رو . اما وقتی ناراحت يا بی حوصله ام دلم ميخواد بنويسم .


خوندن کتاب چون به صورت ياد داشتهای کوتاهه و داستان زندگی روزانه و ساده يک زنه آدم رو به هوس ميندازه که بنويسه . با خوندن کتاب ياد ميگيرم که حتما نبايد چيز خاصی تو زندگی داشته باشیم تا بخواهیم بنويسیم ... نوشتن همون تکرارهای هميشگی هم اگه بهشون فکر کنی و با نوشتنشون بهشون حس بدی ، قشنگه . سر دوراهی موندم که باز یه دفترچه بردارم و روزمره هام رو فقط تو دفترم بنویسم که حسنش اینه که کسانی که نمیخوای از زندگیت سر در نمیارن . اما از طرفی هم نوشتن وبلاگ خوبیش اینه که همش هیجان این رو داری که ببینی خواننده هات برات چه کامنتی گذاشتن . در واقع مثل این میمونه که هر روز داری داستان زندگیت رو با بقیه دردل می کنی .



پی نوشت : کتاب دفترچه ممنوع - نوشته آلبا دسس ، ترجمه به فارسی از انتشارات بدیهه

من از اون دسته آدمهايی هستم که به رويا داشتن و به روياها فکر کردن و تلاش برای تحقق روياها اعتقاد داشتم . . . خيلی وقتها سرسختی نشون دادم و وا ندادم تا نذارم برعکس اين بهم ثابت بشه که اونی که تو ذهنمه و ايده آله کشکه . . . به پاس اين وفاداری سرسختانه هم که شده بايد تا حالا مزدش عایدم میشد ....اما ديگه به اين نتيجه رسيدم که واقعيت چيزی جدای از داستان ذهنيات منه و من کلاهم پس معرکه است ....حسابی هم پس معرکه است .

اين حس و فکر کردن به اين موضوع در روزهای اخير با خوندن خزعبلاتی به نام کتابهای پائولو کوئيلو که همه داستانهاش داستان آدمهاييه که جاده سانتياگو رو با جون کندن ميرن و آخرش هم هميشه بطرز کشککی همه چيز درست ميشه ، شدت گرفته . یه زمانی از کتابهاش خوشم میومد و بهم انرژی مثبت برای امیدوار موندن میداد...اما اینروزها حالم از دیدن کتابهاش تو قفسه کتابها گرفته میشه . از اينکه هميشه فقط تو داستانها همه چيز قشنگ تموم ميشه و الکی تو رو اميدوار ميکنن بدم مياد . . .


نوشته شده : ساعت دو نیم صبح شنبه تعطيل در حال زدن بی خوابی به کله مبارک !